Dat is niet zo erg. Maar ik zit ook vaak dromerig achter het stuur van de auto en herinner me niet altijd dat ik al een gedeelte van de route heb gereden. Ben ik hier al? Als er plotseling een ree oversteekt, reageer ik dan accuraat? Soms schrik ik van iets wat er eigenlijk niet is. Mijn ogen zien iets en zouden linea recta mijn hersenen moeten vertellen dat ik een verkeersbord verkleed als een reuzenlolly passeer.
Nee, schlomo. Alles gaat in slow motion en dus zie ik iets bewegen in de berm, wat achteraf een verkeersbord blijkt te zijn. Ik schrik me verrot en ben klaarwakker. De reis wordt zeer bewust en met een te snel kloppend hart voortgezet.
Voldoende slaap en goed uitgerust zijn dat is de remedie. Dat is ook zo en toch is het niet altijd voldoende.

Ik heb wel eens (nou, eens???) een vergadering bijgewoond, waarvan ik de helft niet heb meegekregen. De vergaderzaal binnenkomen is geen probleem. De agenda doornemen is ook geen probleem. De agenda impliceert dat er weinig interessant nieuws wordt verteld. Het begint met het tekenen van rondjes om de cijfers. De 1 van de opening, de 2 van de mededelingen etc. Daarna komen de ongedefinieerde beeltenissen. Beetje psychedelica uit de jaren 70. Daarna komen de poppetjes. Ondertussen zijn de eerste twee agendapunten ter tafel geweest. Ik verlies kostbare tijd. Maar het moet, dus ben ik min of meer aanwezig. Mijn oogleden horen mijn oogballen te bevochtigen, maar dat lukt niet. Het is alsof ze schuren, zo droog voelen mijn ogen aan. De oogleden worden zwaarder en het tempo van het knipperen, neemt gestaag af. Het ritme is ver te zoeken. Mijn hoofd wordt ondersteund door mijn hand. Ten eerste om er voor te zorgen dat niemand ziet dat ik bijna lig te slapen en ten tweede omdat mijn hoofd zwaar wordt. Hou vol, Mien. Blijven tekenen en kijk zo nu en dan op. Beweeg je ballpoint alsof je aantekeningen maakt. Ik hoor wel iets, maar krijg het amper mee. Ondertussen vecht ik tegen de slaap. Niet knikkebollen, dat is fataal. Focus op je a-viertje met de agendapunten die ondertussen is veranderd in een surrealistisch schilderij conform Bruegel. Rondjes maken met je hoofd alsof het vast zit en eventjes uitrekken. Aaah, de rondvraag. Nee, niets hoor. Opstaan, eventjes door de gangen lopen, enkele trappen af en slenteren naar je werkplek. Wederom een kop koffie. Ik krijg amper het geklaag over de tijdverspillende vergadering van de collegae mee. Ik wil verder met mijn werk, meer niet. Vrij nemen kan altijd nog.

Ik hoef niet te vergaderen om het vergaderen. Het moet een goede reden hebben om met enkelen om de tafel te gaan zitten. Ik word gewoon doodmoe van geneuzel. Basta. Gelukkig zijn de vergaderingen met geneuzel sporadisch. (Ik hallucineer weer eens) . Eigenlijk weet ik dat niet, aangezien ik de helft toch niet meekrijg. Ik kan mijn kostbare tijd wel beter besteden. Wat wij jaren geleden hebben bedacht, wordt door een bepaalde bevolking van het grootste dorp van Nederland  neergesabeld. En dan bedenken de hoge piefen nu ineens hetzelfde en dan worden onze aanbevelingen van toen als hun innovatie van het jaar, als resultaten ontsproten uit hun brein, gepresenteerd. Het wiel is wederom uitgevonden. En dat maak je dan al jaren mee. En daar word je heeel moe van.
Alsof die dorpsbewoners, meestal gekleed in een donkerblauw pak, onze geschiedenis uit ons geheugen willen wissen. Zodoende kunnen zij met een baanbrekende innovatie komen voor een efficiënte bedrijfsvoering. Zoals dat van toen, van ons, door ons. Nee, dat zien wij verkeerd. In een maatschappij met werknemers van een gemiddelde leeftijd van 55 jaar, mogen wij voor de show meepraten over de vitaliteit op de werkvloer en het behoud er van. De ene workshop na de andere. Allemaal mijns inziens tijdverspilling en voor de ander een mogelijkheid om zichtbaar te worden voor de baas. Getver. En dat ik de laatste jaren zaken voorbij zie komen die ik al eerder heb gezien, ligt aan mijn leeftijd en conditie. Ja, ja slaap zacht.