/span> Vele Nederlanders waren betrokken bij één of meerdere auto-ongelukken. Ik dus ook. Als de wegen glad zijn dan ben ik een doodsbange chauffeur. Ik rijd dan net iets even langzamer dan de rest. Ik ben dolgelukkig als er eentje is die net een beetje banger is uitgevallen dan ik. Iedereen rijdt er rustig achteraan, en ik voel me op zulke momenten een stuk rustiger. Totdat ik de parkeerplaats op rijd, de auto geparkeerd heb en de koppeling in de achteruitstand heb gezet en wil uitstappen. Dan pas blijkt hoe gespannen ik achter het stuur heb gezeten. Compleet verstijfde vingers en een stijve nek.
En toch ben ik de weg opgegaan. Ik ben toch eventjes die auto ingestapt en heb mijn angst getrotseerd.
In 1987 ben ik, ondanks de ijzel, de weg opgegaan. Doodsbang, maar toch. Bij de T-splitsing stond politie. Ze hielden me aan. Na enkele welgemeende waarschuwingen moest ik mijn trip vervolgen, want de weg achter me werd afgesloten. Eenmaal op het werk aangekomen, werd ik door 1 collega opgevangen. Ik was naast die ene collega, de enige die was komen opdagen. Anderen die nog geen kilometer van de werklocatie woonden waren thuis. Afgezien van het feit, dat ik eigenlijk geen keuze had, was ik redelijk trots op het feit dat ik mijn angst had getrotseerd. Maar dat werd door vele collegae anders geïnterpreteerd. Ik had het voor ze verpest! De reden waarom ik er noodgedwongen was, was voor hun niet belangrijk. Dat is veel later tot die gasten doorgedrongen. Ik ben liever langer onderweg en dat ik heelhuids aan kom, dan dat ik in berm beland. Het oordeel van anderen verdwijnt dan als sneeuw voor de zon. Hotseflots!