Als een vader zijn kinderen de hals doorsnijdt en vervolgens een vruchteloze poging onderneemt om zichzelf van kant te maken, dan noem ik dat geen zelfmoord, maar een lafhartige strafvlucht.
Er zijn mensen die zo verschrikkelijk depressief zijn dat ze zich door God en de gehele mensheid verlaten voelen en absoluut geen uitzicht meer zien. Breng dat onderwerp eens ter discussie bij mensen bij wie een terminale ziekte is geconstateerd en alles aangrijpen om hun leven met lijden te verlengen. Zeer begrijpelijk onbegrip alom.
Breng het ter discussie bij mensen die hun leven zo verschrikkelijk ondraaglijk vinden dat zij het leven zouden willen beëindigen en zij stuiten op wet- en regelgeving, onbegrip en begrip. Als een beestje pijn lijd, dan wil je graag dat het beest van zijn lijden wordt verlost. Bij een dier worden we menselijk. Bij een mens worden we beestachtig? Wat zijn de criteria van een goed en draaglijk leven? Wat kan en kan niet als de persoon in kwestie niet in staat is om over het leven na te denken?

Als iemand de wereld wil verlaten, betrek er dan geen anderen bij. Je laatste woorden en gedachten kun je als een herinnering achter laten. Maar om een machinist van een trein voor de rest van zijn/haar leven te traumatiseren, vind ik persoonlijk een meer dan een onnadenkende streek. Maar ja, in hoeverre is een zelfdoder toerekeningsvatbaar?

Wanneer is het een schreeuw om aandacht, en wanneer gaat het om het beëindigen van de uitzichtloosheid en ondraaglijk lijden?

Waarom iemand doden? Eerlijk gezegd zal ik passief toezien hoe de doodstraf wordt toegepast in het geval van een onomstotelijk bewezen gruwel. Een Fritzel of een Dutroux passen in dat plaatje. Daar discussieer ik helemaal niet over. Maar als het over suïcide (met of zonder hulp) gaat? Wanneer is sterven het onderwerp van gesprek?
Pas als iemand sterft waarvan je vindt dat hij/zij nog teveel te doen had op moeder Aarde, dan sta je ineens met je beide benen op de grond en besef je dat gezondheid en een goed leven gelijk is aan geluk.