Er komt een moment dat alles wordt bedreigd in zijn/haar bestaan. Een sluipmoordenaar als het ware. Er komt een moment waarop enkele beseffen dat het allemaal niet meer zo gaat zoals het zou moeten. Dat is het moment van afscheid nemen. Degene die het onder ogen zien dat als je blijft je de kwaliteit naar beneden haalt, die blijven trouw aan hun kluppie onder andere voorwaarden. Je hebt ook leden die maar niet willen inzien dat het eigenlijk niet meer gaat. Die blijven hardnekkig beweren dat ze alles nog goed onder de knie hebben en dat anderen eigenlijk zouden moeten stoppen. Die oudjes kun je niet duidelijk maken dat er een tijd is van komen en een tijd van gaan. Die oldies peinzen er niet over. Ze zijn er per slot van rekening al eeuwen bij. Dat geeft hun waarschijnlijk, in hun ogen, bestaansrecht in de club. De tijden veranderen en er is minder animo om lid te worden. Om belangrijke plekken in te nemen worden criteria aangepast. Grof gezegd, nemen ze genoegen met minder. En dat is de doodsteek van zo’n kluppie.

Maar ja, je mag niets en niemand weigeren. De club profileert zich niet als zijnde een gevorderde organisatie en dus staan alle deuren open om lid te worden. Dat gaat heel eventjes redelijk tot goed. De eerste irritaties kondigen zich aan. En het moment van schaamte is aangebroken. Het kluppie kan zich niet meer met goed fatsoen presenteren. De betere van de groep manifesteren zich reeds in andere groepen. Het fenomeen is alom bekend. Hoe, wanneer en wie kondigt aan dat het zo niet meer gaat? Hoe, wanneer en wie durft het uit te spreken dat het presenteren van de groep zo langzamerhand gênant is? Het is zo sneu voor die, die en die. Diepe zuchten worden geslaakt en heel stiekem berusten ze zich in het feit dat ze gewoon door moeten modderen. Kluppies van weleer. Van de oude dingen die voorbij zouden moeten gaan en met veel plezier louter uit fijne herinneringen zouden moeten bestaan. Carpe Diem.